Interview met Evert Crols van B-architecten (deel 1)

Geen bureau in Vlaanderen dat zich zo op de dunne grens tussen architectuur en visuele kunst beweegt dan het Antwerpse B-architecten. Hun non-conformistische 'wait and see'-houding heeft hen naast heel wat prestigieuze bouwprojecten zoals Frame21 en recent nog het postgebouw in Oostende ook al enkele beeldende opdrachten opgeleverd. Zo werkten ze al samen met Walter Van Beirendonck en ontwerpen ze momenteel de scenografie van het MAS. Daarnaast gaan ze vaak in zee met theatergezelschappen, voor wie ze niet zomaar een decor maken, maar eerder de 'ruimte' indelen waarbinnen geacteerd moet worden. 'Ze' duidt in dit geval op de drie oprichters (Evert Crols, Sven Grooten en Dirk Engelen) en hun 25 medewerkers. Het driekoppige architectenbedrijfje van weleer is sinds z'n oprichting in 1997 fors gegroeid.

Toch schuilen er achter dit succes geen commerciële ingrepen of motieven: B-architecten tracht zo natuurlijk mogelijk te groeien en wil zichzelf vooral blijven uitdagen door aan de slag te gaan in erg variabele contexten. Het bijt zich vast in pertinente ruimtelijke vraagstukken om er via een inventieve en onbevangen conceptbenadering efficiënte, werkende oplossingen voor te verzinnen.

In den beginne

Niet zelden heeft de studententijd van een persoon een erg grote invloed op diens latere leef- en werkomgeving. Het verging de drie founding fathers van B-architecten niet anders. Nadat Evert Crols en Dirk Engelen hun architectenopleiding in Antwerpen voltooid hadden, besloten ze samen te gaan voortstuderen aan het Berlage Instituut in Amsterdam. Wanneer hun beider wegen nadien toch even scheidden (Crols 'bleef plakken' in Nederland, terwijl Engelen zich opnieuw in Antwerpen ging vestigen), kwam Sven Grooten plots ten tonele: “Op een dag kreeg ik telefoon van een jongere architect, een zekere Sven Grooten,” vertelt Evert Crols. “Hij vroeg me inlichtingen over het reilen en zeilen aan het Berlage Instituut. Ik nodigde hem dan uit om het allemaal zelf eens te komen ervaren. Hierna verwaterde het contact een beetje, maar door een samenloop van omstandigheden kruisten onze paden opnieuw. Sven zocht een appartement en ik had nog een kamer over, dus hebben we een jaar samengewoond.”

Lees verder op Architectura.be