Nouvel is op zoek naar het evenwicht tussen wat wel en wat niet kan. Hij vindt zichzelf geen architect, maar iemand die de grenzen van realiteit en virtualiteit zoekt. De tekende kenmerken die men meestal in zijn gebouwen vindt zijn de kleuren zwart en grijs en het gebruik van glas. De buitenwand van de Torre Agbar bestaat ook uit glaspanelen, die fungeren als een soort luxaflex. Een ander bekend voorbeeld van interactieve gevelelementen zijn ook de panelen van Jean Nouvel in L'Institute Le Monde Arabe te Parijs. Deze werken als diafragma's van een fotocamera en laten meer of minder licht door.
De gebouwen van het zogenaamde supermodernisme (1995-heden) hebben een gladde huid met een transparante (klimaat)gevel of een semi-transparante doorschijnende gevel. Supermodernisme is in feite een soort perfectionering van het modernisme uit de twintigste eeuw. Belangrijke architecten zijn Dominique Perrault, Massimiliano Fuksas, Herzog & de Meuron en Jean Nouvel, één van de bekendste hedendaagse architecten.
Jean Nouvel is in 1945 in Fumel te Frankrijk geboren. op achtjarige leeftijd verhuisde hij naar Sarlat, waar de interesse voor architectuur ontstond. Op 16-jarige leeftijd kreeg hij het idee om kunstenaar te worden. Zijn ouders waren hier fel op tegen. Zo koos hij voor de studie architectuur, zodat hij later toch nog kunstenaar kon worden. In 1972 behaalde hij zijn diploma op de Ecole des Beaux Arts in Parijs. In 1987 werd hij op het Salon Internationale du Meuble uitgeroepen tot designer van het jaar. Voor fabrikant Ligne Roset ontwerpt Nouvel Hightech-meubelen, die opvallen door de eenvoud van hun vormgeving. Op dit moment is Jean Nouvel nog steeds werkzaam in Parijs.
De bekendste gebouwen van Nouvel zijn naast het al genoemde Institute du Monde Arabe (Parijs 1986), woningbouwproject Nemausus (Nimes 1987), de opera van Lyon (Lyon 1993), het Centre Euralille (Lille 1994), het hoofdkantoor van Cartier (Parijs 1994) en de Torre Agbar.
Bekijk de fotospecial van de Torre Agbar in Barcelona. Klik hier.
