In Vlaanderen zijn het vooral projectontwikkelaars en bouwbedrijven die initiatief nemen en volledige verkavelingen of dorpsdelen ontwikkelen en vervolgens aan de man brengen. De opdrachtgever streeft daarbij naar woonoplossingen die een ruim segment van de markt aanspreken en die rekening houden met de geldende regelgeving, zowel stedenbouwkundig als energetisch. De koper heeft hier nog inspraak in de indeling en afwerking. Voordeel van deze evolutie is dat een bepaalde doelgroep zich wel nog een kwalitatieve woning kan veroorloven. Nadelen zijn dan weer dat de kleinere aannemers minder koek hebben om te verdelen, aangezien de grote investeerders vaak met eigen personeel of een vaste groep onderaannemers werken. Ook het beslissingsproces van bouwmaterialen verandert. Het belang komt meer op de prijskwaliteit te liggen, minder op de esthetiek of emotie.
Een bijkomend gevaar is overigens dat niet alle afgeleverde bouwvergunning daadwerkelijk in een bouwproject resulteren. De ontwikkelaars zoeken immers naar een gunstig moment om het project te aan de man te brengen. Wanneer zich dat niet binnen de 2 jaar voordoet en de opdrachtgever de werken niet aanvat, vervalt de bouwvergunning. Die kans is nu heel reëel omdat heel wat ontwikkelaars eind 2013 nog snel een bouwvergunning hebben aangevraagd om de strengere EPB-eisen te ontlopen. Gedurende de eerste 7 maanden van 2014 is slechts 40% van de vergunningen door een particuliere bouwheer aangevraagd, 53% door een onderneming en 6% door een sociale huisvestingsmaatschappij.”
