De zonwering van Clauss Markisen Projekt bestaat uit gefelste holle profielen van roestvast staal. Als de zon 20 graden boven de horizon staat voorkomen de profielen dat het licht direct instraalt. Zo warmen ruimten minder snel op.
Met deze wijze van zonwering komt wel voldoende licht binnen. Door de constructie van de profielen blijft ook het uitzicht behouden. De profielen hebben een breedte van 4 millimeter. Tussen de profielen zit een kleine tussenruimte die zorgen voor voldoende zicht op buiten.
Het systeem weerstaat windsnelheden tot 55 kilometer per uur en kan ook aan de gevel van hoge gebouwen worden gemonteerd.
Met Hüppe Form uit Oldenburg ontwikkelde het ISE een binnenzonwering. Deze zogeheten Genius-lamellen reflecteren het zonlicht en verhinderen zo dat een ruimte teveel opwarmt; ook als de lamellen half geopend zijn.
Een andere wijze van zonwering bedacht het ISE met glasfabrikant Interpane uit Lauenförde. In deze oplossing weert de gasgevulde ruit zelf de zon met behulp van dunne lagen wolframoxide. Een elektrolyseur zet daarvoor water om in waterstof en zuurstof. Door de waterstof kleurt het wolframoxide blauw. Zuurstof herstelt de oorspronkelijke toestand. Van beide gassen is minder dan 1 procent nodig zodat de elektrolyseur klein genoeg blijft voor montage in het venster.
Onderzoekers van het Fraunhofer-Institut für Angewandte Polymerforschung (IAP) uit Golm weren zonlicht met folies uit ‘intelligente kunststof’ die de lichtdoorlatendheid van beglazingen wijzigt. Hun collega’s van het Fraunhofer-Institut für Bauphysik (IBP) uit Stuttgart ontwikkelden ruiten die bij een bepaalde temperatuur in matglas veranderen. Oppervlakken met een microstructuur kunnen op hun beurt licht afleiden van een zon die hoog aan de hemel staat.
