Openbare gebouwen zijn vaak het resultaat van een complexe optelsom van wensen en eisen van buren, openbare vervoersmaatschappijen, nutsbedrijven, wegenbeheerders, ondernemers, ontwikkelaars, erfgoed-bezorgers, actiegroepen... Vaak hebben de partijen weinig met elkaar gepraat, terwijl hun ideeën elkaar net zouden kunnen versterken. De oplossing is een beleid dat het sectordenken en de rigide regelgeving doorbreekt en partijen die samen nadenken over een concreet project. Dan komt er gegarandeerd iets beters uit de bus. Dat bewijst Kristiaan Borret, de stadsbouwmeester van Antwerpen. Precies daarom ontvangt hij de Vlaamse Cultuurprijs voor Architectuur 2012-2013.
De stad mag zich niet beperken tot het afvinken van de regeltjes, vindt Kristiaan Borret. De stadsbouwmeester slaagt erin zelf de hand uit te steken naar alle betrokken partijen. Hij krijgt de stadsdiensten op één lijn, maakt het bestuur warm voor zijn visie en zet ontwerpers, ontwikkelaars en opdrachtgevers samen rond de tafel. Ook al is hij soms kritisch, toch is Borret nooit de ‘vijand’. “Hij is het klankbord: een onafhankelijke gesprekspartner met een onderbouwde mening, maar niet te beroerd om andere standpunten over te nemen,” aldus de jury.
Laveren tussen zoveel partijen vraagt tactisch inzicht, geduld en luisterbereidheid. Een misstap is snel gezet. Veel mensen die met hem te maken kregen, vinden dat zijn rol van onschatbare waarde was en een kwalitatieve sprong in het ruimtelijk beleid van de stad betekende.
Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege: “Mijn cultuurbeleid gaat versnippering te lijf. Kristiaan Borret doet dit door architectuur niet als een alleenzaligmakend paradigma te beschouwen maar als een instrument om onze ruimte in al haar facetten te verbinden. Door stedenbouwkundigen, nutsbedrijven, ontwerpers, investeerders, bewonersgroepen samen te brengen, maakt hij een draagvlak voor soms moeilijke bouwprojecten.”
