De bliksembeveiliging van een fotovoltaïsch systeem is, zoals bij elke constructie, tweeledig. Zo onderscheiden we een beveiliging tegen directe blikseminslag enerzijds (externe beveiliging) en tegen overspanning en de effecten van elektromagnetische velden anderzijds (interne beveiliging). De noodzaak en de vereiste beveiligingsgraad worden bepaald aan de hand van een risicoanalyse die omschreven wordt in de nieuwe norm NBN EN 62305-1 tot 4.
In België zal deze risicoanalyse doorgaans aangeven dat er geen beveiliging noodzakelijk is voor eenvoudige en weinig blootgestelde constructies zoals alleenstaande woningen. In bepaalde landen (bv. Duitsland) eisen de verzekeringsmaatschappijen niettemin steeds een minimale bliksembeveiliging voor fotovoltaïsche systemen met een vermogen hoger dan 10 kW (onafhankelijk van de risicoanalyse).
Voor gebouwen die volgens de risicoanalyse voorzien moeten worden van een bliksembeveiliging, gelden de volgende regels :
- gebouwen met zonnepanelen die geen externe beveiliging vereisen, dienen enkel uitgerust te worden met een interne beveiliging
- gebouwen met zonnepanelen die wel een externe beveiliging vereisen, dienen uitgerust te worden met een interne beveiliging die varieert naargelang van het feit of het externe beveiligingssysteem vrij opgesteld kon worden (i.e. of er een minimale afstand kon voorzien worden tussen de beveiligingsvoorziening en de zonnepanelen)
- fotovoltaïsche centrales waarbij de zonnepanelen op de grond doorgaans gescheiden zijn van de technische gebouwen waarin de omvormer gehuisvest is, dienen uitgerust te worden met specifieke beveiligingssystemen
Lees verder op Architectura.be
