De Belgische werkgelegenheid staat op het hoogste peil ooit. Het aantal werkenden, zelfstandigen plus werknemers klokt eind 2005 af op 4,27 miljoen personen, zo blijkt uit de jongste cijfers van de Nationale Bank. Dat zijn er maar liefst 600.000 meer dan in 1985. "Er zijn vandaag meer Belgen aan de slag dan ooit tevoren", zegt Jean-Jacques Vanhaelen, hoofd statistiek van de Nationale Bank.
De forse banencreatie van de afgelopen twintig jaar is voor economisten een verrassing. "Weinigen hadden dit destijds voorspeld", zegt Jacques De Pover, economist bij Dexia Bank. "Maar de statistieken zijn duidelijk. Het aantal Belgische banen stijgt ontegensprekelijk, en vooral de afgelopen tien jaar."
Het nieuwe record is geen toevalstreffer. De Belgische werkgelegenheid zit al negen kwartalen op rij in de lift. Dat is wat onderbelicht in de publieke opinie, omdat grote Belgische bedrijven recentelijk forse herstructureringen hebben doorgevoerd, meent De Pover.
België turnde zich de afgelopen twintig jaar om tot een diensteneconomie. Het belang van de industrie brokkelt af. De bijdrage van de industrie aan het bruto binnenlands product, zeg maar onze economische welvaart, is in twintig jaar tijd gezakt van ruim een kwart tot minder dan een vijfde. De desindustrialisering uit zich nog feller in het aantal jobs. Sinds 1985 gingen er 220.000 industriële banen verloren.
Dat steekt schril af tegen de spectaculaire jobcreatie in de dienstensector. De dienstensector in de breedste zin - financiële diensten, diensten aan bedrijven en gezinnen, handel, vervoer en communicatie - is goed voor een nettogroei van 800.000 banen tegenover twintig jaar geleden. "De jobs worden vooral gecreëerd in de commerciële dienstensector. Het is daar een algemeen fenomeen. Ik denk aan maritiem transport, communicatie en informaticadiensten. Bemoedigend is dat ons land sinds enkele jaren ook meer diensten uitvoert dan invoert. Het internationale aspect wint dus aan belang", zegt De Pover.
De lastenverlagingen op arbeid van de afgelopen jaren hebben in het voordeel van arbeidsintensieve diensten gespeeld, beweert hij. "De lasten op arbeid waren zo hoog in vergelijking met de buurlanden dat een verlaging onmiddellijk effect heeft veroorzaakt." Als er zoveel banen bij komen, waarom raakt het Belgische werkloosheidsprobleem dan niet opgelost? "Het aantal banen moet je afzetten tegen de beroepsbevolking. Die groeide de voorbije jaren sneller dan het aantal banen. Dan daalt de werkloosheidsgraad niet", legt De Pover uit.
Pittig politiek detail: dankzij de nettobanengroei in 2005, ongeveer 40.000 jobs, fietst premier Verhofstadt duidelijk weg van zijn voorganger Dehaene. Sinds het debuut van Guy Verhofstadt als eerste minister, in juli 1999, zijn er 200.000 tot 220.000 jobs bij gekomen. Het aantal werkenden steeg tijdens het tijdperk-Dehaene, van maart 1992 tot de komst van Verhofstadt, met ongeveer 150.000 personen.
