Niet alle fabrikanten trouwens. Het topsegment stelt dat hun echt rijke klantenkring niet wakker ligt van de malaise. Wie het zo breed heeft dat een conjunctuurdip nauwelijks pijn doet, zal zich door het slechte klimaat echt niet laten afhouden van een bank van achtduizend euro. Men trekt daarbij parallellen met de auto-industrie. Porsches en Ferrari's verkopen immers nog steeds als broodjes bij de bakker. Het zijn ook daar vooral de middenklassers die moeilijk verkopen.
Op safe spelen betekent mikken op meubels die hun commerciële waarde al bewezen hebben. Zo'n drie, vier jaar geleden liepen breed uitgemeten lage banken met dito rug- en armleuningen als een trein. Rechttoe, rechtaan meubilair met af en toe een dieper element voor wie met de benen van de vloer wil. Het is dit jaar in Keulen weer van stal gehaald en wie het nog niet in zijn collectie had, heeft het eraan toegevoegd. Niet uitbundig gekleurd zoals eertijds, maar behoudend gedekt. In Keulen zag je dit jaar regelmatig een tint die ergens tussen ongezonde ontlasting en modder hangt: een nogal treurig bruin waaraan je, je onmogelijk een buil kunt vallen. Kortom: geen ontwikkelingen om rode oren van te krijgen. Hoewel? Als die kloeke en strakke vormen worden gecombineerd met onderstellen van ragfijn roestvrijstalen buiswerk heeft het toch wel wat. Zelfs met die wonderlijke kleur. Foefjes
Een aantal spectaculaire meubels bewees in Keulen dat het topsegment inderdaad minder last lijkt te hebben van de malaise. Het ging daarbij niet om spectaculair in de zin van extravagant vormgegeven, maar om de technische foefjes die het leven zo kunnen veraangenamen. Om een zitelement met verrijdbare leuningen bijvoorbeeld. Of om een rustbank die met een ingewikkeld stelsel van elektrische aandrijvingen in allerlei standen kan worden gezet. Peperduur spul allemaal, maar je kunt nu eenmaal niet voor een dubbeltje op de eerste rij zitten. Voor het oerdegelijke deSede lijkt het wat gewaagd, maar de Zwitserse fabrikant prees in Keulen de Tête-à-tête aan. De beide rugleuningen van het niervormige zitplateau kunnen onafhankelijk van elkaar langs de rand worden rondgereden. Hugo de Ruiter maakte het ontwerp dat evenveel kost als een kleine auto.
Een aardige nieuwe ontwikkeling vormen de nostalgische fauteuils. Nostalgisch is niet helemaal het goede woord, want het zijn beslist geen simpele remakes van oude exemplaren. Het is vooral de sfeer die ze ademen. Die heeft duidelijk iets van de jaren dertig van de vorige eeuw. Van de salons op oude oceaanstomers, van de hotellobby's uit de boeken van Agatha Christie. Een beetje het meubilair waarmee Gispen ooit furore maakte, maar dan in een eigentijdse jas gestoken. Voor de minder gevulde beurs ligt er dus toch nog wat moois in het verschiet. Een vleugje verleden. Volgens de Spaanse fabrikant Perobell verwijst Moon naar de jaren zestig, maar de jaren dertig liggen misschien meer voor de hand. Het ontwerp is van Ferran Estela.
Luxe luiheid
Ze bestaan al jaren: de comfortabele fauteuils die met een simpele druk op de knop langzaam achteroverbuigen terwijl er aan de voorkant een steun voor de benen uitschuift. Die naadloze overgang van waken naar dromen is het ultieme meubilair voor aartsluiaards. Jammer genoeg zijn de relaxstoelen naast comfortabel meestal plomp en protserig. In Keulen werden dit jaar twee zit/ligmeubels gepresenteerd die het flexibele van de relaxstoel combineren met de aangename en frêle elegantie van de chaise longue. Phantom
Voor wie niets van de heersende terughoudendheid in het design moet hebben, is Phantom een uitkomst. De schaal van de bank is gemaakt van PMMA, ofwel polymethylmethacrylaat. De kleur van het materiaal hangt tussen groen en geel. Het is transparant en fluorescerend, waardoor de randen mysterieus oplichten. De draagstructuur is van verchroomd staal. Wie zacht wil zitten, moet ook het bijpassende matras kopen. De Engelse ontwerpers Peter Emrys-Roberts en Christine Harvey bedachten het meubel voor Driade. Paradijsvogel
Als een vogel door het paradijs vliegen. Ontwerper Pieter van Velzen zegt die aangename droom te hebben benaderd met zijn fauteuil voor fabrikant Leolux. Het bloemvormige vliegende tapijt bestaat uit een op drie punten van het verende stalen frame vastgezet membraan dat met behulp van een wartel wordt gespannen. Wie helemaal wil zweven, moet ook de voetenbank aanschaffen. De Paradijsvogel is verkrijgbaar in vijf leerkwaliteiten en twee stofsoorten. Colors
Wat betreft het minimalisme is de Italiaanse fabrikant MDF strak in de leer. Op frivoliteit rust een taboe. In de serie colors van ontwerper B. Fottorini zijn de tafels dan ook teruggebracht tot hun essentie: een blad met vier poten, alles even dik. Er is alleen variatie in de maten en kleuren. Zelfs oranje en rood zijn mogelijk. De structuur is van aluminium. De hardglazen bladen zijn in dezelfde kleur gelakt. Er zijn ook uiterst kras- en slijtvaste bladen van naadloos porselein, volgens de fabrikant een technisch hoogstandje. Daar is maar één kleur mogelijk: antraciet.
