De opbouw van Qatar en de vastgoedsector hebben de afgelopen jaren een intense ontwikkeling ondergaan. De skyline van het zakendistrict Doha wordt vaak omschreven als een in één nacht omgetoverd panorama van opvallende, unieke wolkenkrabbers als heuse erecties van het kapitalisme. De iconische abstracte architectuur die het huidige wereldwijde architecturale discours en de praktijk domineert, wordt overal in het Midden-Oosten gerepliceerd, zelfs in landen met een rijk bouwverleden. Studenten architectuur en praktiserende architecten in de regio krijgen, veelal les van bijna uitsluitend buitenlandse historistische of modernistische onderzoekers die misschien niet direct relevant zijn voor de context waarin ze ontwerpen.
Bestel dit boek:
Flauwe pastiches
Dit boek onderzoekt de ecologische, culturele betekenis en ontwerpvocabularium van architectuur in voornoemde regio. Kortom er leeft volgens de auteur Hassan Radoine, een tweespalt tussen het globale en het lokale die nochtans te verzoenen is. Om maar een voorbeeld te noemen. Het museum van Islamitische Kunst in Doha (Qatar) ontworpen door Ieoh Ming Pei is voor de auteur een toonbeeld hoe het lokale zich verhoudt tegenover het globale. Pei hanteert een lokale vormentaal zonder in flauwe pastiches te vervallen. De auteur is vooral op zoek naar een holistische integratie van de genius loci en wil geenszins verzanden in emotioneel regionalisme. Het boek stelt dan ook openlijk de vraag hoe we de achtergrond van architecturale traditie in het Midden-Oosten en Noord-Afrika moeten begrijpen en hoe daarmee om te gaan. Hoe kunnen we de traditionele ontwerpcultuur verbinden met de actualiteit? Belangrijk is dat architectuur goed blijft werken in haar omgeving. Dat is volgens de Nederlandse architect Ben van Berkel waar het om draait. Goede architectuur tilt mensen op en maakt ze heel even groter dan zijn ze zijn.Hassan Radoine, Architecture in context. Designing in the Middel East, Wiley, 2017, Chichester, 278 p.
