Van krot tot kasteel: Flinke opknapbeurt in de Abruzzo

Het klinkt idyllisch: in het buitenland voor een schijntje een ruïne opkopen en deze omtoveren tot een droomlocatie. Vele Nederlanders en Belgen - mét en zonder kluservaring - gingen het avontuur aan. De meesten van hen steken zelf de handen uit de mouwen, niet in de laatste plaats om kosten te besparen. Maar zien deze doe-het-zelvers het na jaren klussen nog steeds zitten? En hoe kijken ze terug op die drastische verbouwing? Leef met ze mee in dit artikel.

De Abruzzo in Midden-Italië is een streek waar nog rust en ruimte te vinden zijn, waar je kunt skiën en aan het strand liggen en dat zelfs in één seizoen. In de uitgestrekte natuurgebieden leven beren, wolven en lynxen. In deze ongerepte streek vonden Onno (58) en Edith (52) Wessel een vervallen huis uit 1928 dat ze verbouwden tot hun eigen droomhuis. Ze kijken uit op het bergmassief van de Gran Sasso, met de 2912 meter hoge Corno Grande als hoogste berg van de Apennijnen.



“We waren al een tijdje op zoek naar een geschikt renovatieproject,” zegt Edith, “bedoeld voor onszelf als vakantiehuis en om later eventueel permanent te bewonen. Hier in de Abruzzo zijn de prijzen van onroerend goed een stuk gunstiger dan in bijvoorbeeld Toscane, maar we vielen vooral voor de charme van de streek.” Via een makelaar kwam het stel in 2009 terecht bij een woning in Penne. Een jaar daarvoor was het door een Brit gekocht. Die had er nog niks mee gedaan en besloot het opnieuw in de verkoop te doen. “We hadden dat huis destijds ook al op het oog, daarom waren we er nu als de kippen bij.”

Geen deuren en ramen
Na de vlotte aankoop kwam de renovatie echter niet meteen op gang, herinnert Edith zich. In april van dat jaar was Italië namelijk getroffen door een zware aardbeving, waarbij driehonderd mensen omkwamen en bijna veertigduizend mensen dakloos werden. Vooral in L’Aquila, een stad op vijftig kilometer van Penne, was de verwoestende uitwerking zichtbaar. “Door de aardbeving en de gevolgen heeft het aanvragen van vergunningen veel vertraging opgelopen; aan de andere kant hadden wij tijd over om een goed plan te maken. We hadden geen haast en zijn uiteindelijk pas in 2010 met de renovatie begonnen.”

Edith vervolgt: “Het huis uit 1928 stond al acht jaar leeg toen wij het aantroffen. Er zat werkelijk geen deur of raam meer in. Waterleidingen, elektriciteit, bedradingen voor internet en telefoon hebben we allemaal nieuw moeten aanleggen. De typische dikke muren die in alle seizoenen voor de juiste isolatie zorgen, wilden we behouden, net als de oorspronkelijke raamopeningen. Maar de rest hebben we aangebouwd. De woning beschikt over een typisch Italiaanse portico, een schaduwrijke houten galerij. In totaal hebben we nu drie slaapkamers en twee badkamers. Er is ook een nieuw dak en door het hele huis ligt tegenwoordig vloerverwarming.”


De originele garage was zo slecht dat we deze helemaal hebben afgebroken. Met steen hebben we de boel opnieuw opgebouwd. Momenteel dient die ruimte nog als opslag. Alle muren zijn gestuukt en zowel binnen als buiten werden twee nieuwe lagen verf aangebracht. De oranje kleur verraadt onze afkomst... die zie je hier namelijk niet veel. Wat in deze regio wel veel voorkomt is de typische portico, die in feite aan het hoofdhuis wordt gebouwd. Nieuw zijn ook de luiken, die we op maat lieten maken.

Regie op afstand
In het begin probeerden Onno en Edith er minimaal elke maand een paar dagen te zijn. “Met het vliegtuig en een huurauto ter plekke is het stadje goed te bereiken. Er zijn meerdere lowcost vliegmaatschappijen met een goede verbinding. Daar kan een autoreis niet aan tippen”, aldus Onno. “We zijn tot nu toe maar één keer met de auto geweest om spullen te brengen en de overige huisraad hebben we op transport gezet.” In de volgende fase bleven ze langere periodes om de werkzaamheden te begeleiden. Omdat veel klussen vakmanschap vereisten, hebben Onno en Edith de meeste dingen uitbesteed en voerden ze zelf vooral de regie over het project. “Ook daar kun je je handen aan vol hebben, zeker als je een groot deel van de tijd in Nederland bent”, stelt Edith. “Hoewel we goed contact hadden met de aannemer, moet je er toch bovenop blijven zitten. Als wij afwezig waren, lag het werk regelmatig stil. En dat kan allerlei redenen hebben: het is tijd voor een siësta, er is geen materiaal meer of machines blijken kapot te zijn… In plaats van iets snel op te lossen, blijft de klus gewoon liggen”, verzucht ze. “Ach, de dingen gaan hier anders dan in Nederland en daar houd je rekening mee. Wat betreft de afwerking zijn we overigens zeer tevreden. Italiaanse vaklieden hebben veel gevoel voor detail.” Tijdens de renovatie leerden ze ook een wijze financiële les. Onno: “Betaal nooit het totaalbedrag van tevoren, maar geef ze een voorschot van bijvoorbeeld een derde deel. Na een tijdje betaal je nog een gedeelte en pas als alles af is, het resterende bedrag. Zo houd je de vaart erin en weet je zeker dat het ook naar tevredenheid wordt afgemaakt.”

Overschrijden van budget
Alle kosten bij elkaar genomen zijn Onno en Edith niet ontevreden. De vraagprijs van het huis was 150.000 euro, de verbouwing heeft ze nog eens zo’n zelfde som gekost. Door twee onvoorziene kostenposten viel het totaalbedrag echter hoger uit dan ze hadden begroot. Onno: “Ten eerste moesten we na die aardbeving in 2009 alle bestaande muren laten versterken met een ijzeren raamwerk. En ten tweede kwamen tijdens de verbouwing de originele balken in het plafond tevoorschijn die we graag wilden behouden. Omdat we hierdoor ons budget zouden overschrijden, hebben we er lang over getwijfeld. Maar eigenlijk is dat geen tegenvaller te noemen, want achteraf gezien hebben we er geen seconde spijt van.”


Vanwege de vloerverwarming moesten de zware originele plavuizen eruit. Op deze beelden is het resultaat van de restauratie van de boogconstructie (zie ook foto 2) goed te zien. We zitten graag in deze kamer met openhaard.

Tennisbaan, zwembad of paard?
Voor grond bij het huis zijn nog geen duidelijke plannen ontwikkeld. “We gaan waarschijnlijk wel een zwembad aanleggen, misschien een tennisbaan, en wie weet nemen we een paard”, mijmert Edith. “In ieder geval komt er een schuur voor mijn hobby”, vult Onno aan. “Ik verzamel en restaureer namelijk oude auto’s.” Daarnaast willen ze nu ook andere geïnteresseerden gaan helpen bij het kopen of verbouwen van een huis in Italië. “Als wij hiermee een boterham kunnen verdienen, zal het niet lang duren voor we ons definitief vestigen in de prachtige Abruzzo.”