Blije gezichten in Tervuren, uitgerekend die dag scheen de zon en schitterde het museumpark in al zijn glorie. Nog onwennig in de ontvangstruimte maakten de gasten uit de staalwereld hun opwachting. Via de het gloednieuwe inkomstgebouw van Beel zagen we al meteen de slanke profielen door ODS aangeleverd. Terecht mag dit het kenniscentrum voor opdrachtgever, architect en verwerker zich op de borst slaan voor zoveel technische knowhow. De raamprofielen in het oude en nieuwe gedeelte mochten er zijn. Gebouwhoge pivoterende deuren van enkele meters illustreren wat deze producent zoal in zijn mars heeft. Het nieuwe ontvangstgebouw, op respectabele afstand van het museum, werkt als een sas en sluist de aanwaaiende bezoeker via een lange ondergrondse gang naar het eigenlijke museum. Leopold II trok hiervoor de Parijse architect Charles Girault aan. Hij ontwierp een heus paleis. Overigens was Girault ook de ontwerper van de Koninklijke Gaanderijen in Oostende.
Eerste viool
In het vernieuwde museum werd het verleden keurig afgestoft en geactualiseerd zonder de oude museologische kijk – lees koloniale visie – helemaal weg te poetsen. De ingreep van Beel is nuchter en sober en omvat geen groot architecturaal gebaar maar is vooral gefocust op een efficiënte werking van het museum dat naast tentoonstellingen zich volledig wijdt aan wetenschappelijk onderzoek. Vanuit het ontvangstgebouw heeft men fantastisch uitzicht op de museumsite met zijn glooiende en aanlokkelijke Franse dreventuin. Het is nu alleen wachten op een gepaste en bijbehorende parking zodat we niet meer op zijn Afrikaans de auto onder en tussen de bomen moeten parkeren als we Beel parafraseren. Tijdens zijn presentatie schetste de gevierde architect in brede en concrete lijnen de context waarin hij een architecturaal antwoord moest bieden zonder de eerste viool te willen spelen. Het neo-modernistische inkomgebouw vormt in dit perspectief een glasrijke pendant tegenover de neoclassicistische architectuur van het museum. Het viel Beel trouwens op dat de architectuur van Charles Girault (1851-1932) veel glas omvat. Lichttoevoer, zo benadrukte Beel , vormde, een belangrijk punt van aandacht, vroeger en nu. Zo maakte Beel de oude lichtkoepels van Girault terug vrij om het gebouw te doorspoelen van zenitaal licht. Ook de slanke raamprofielen moesten dit doel dienen wat zeker kenmerkend is voor het ontvangstgebouw.Lease een gevel
Koen Michielsen, directeur van Infosteel , gaf een korte toelichting bij de activiteiten van Infosteel en merkte in een oogopslag op dat de temperatuur goed zat. Ja warempel, de zaal had er zin in. Medepartner en medeorganisator ODS zette met Ron Jacobs (Kloeckner Metals ODS Jansen) echt de toon. Ron liet enthousiast weten dat zijn organisatie grote interesse heeft in een totaal nieuwe aanpak. En dat die vernieuwende aanpak zijn entree maakt via jonge onderzoekers en studenten die het bedrijf moedwillig aantrekt. Dat ook het gedachtengoed van Thomas Rau – lease een gevel - in beeld kwam was een leuke insteker. Jacobs kreeg het publiek volledig op zijn hand en serveerde het ene geavanceerde project na het andere. Zo stak hij zijn hand uit naar het geïnteresseerde publiek om de meest geavanceerde projecten te bezoeken. “Wij maken er een feestje van” klonk de Amsterdammer laconiek. En zo werd het feest in Tervuren vol enthousiasme voortgezet met een bezoek, een after drink en een geslaagd diner. Het Infosteel-event in het Afrika Museum zal bij menige gast nog lang blijven nazinderen.
